Życica westerwoldzka (rajgras holenderski) jest gatunkiem krótkotrwałym, ale w warunkach łagodnego klimatu może przetrwać jedną zimę. Po siewie i wschodach przechodzi z fazy wegetatywnej w generatywną bez wernalizacji i po każdym odroście wytwarza pędy źdźbłowe. Jest bardzo szybko rosnąca i w bardzo korzystnych warunkach gotowa do zbioru po 6–8 tygodniach. Spośród tych szybko rosnących form zostały wytworzone krótkotrwałe trawy do uprawy w międzyplonach letnich (trawa po 6 tygodniach). Nowe formy hodowlane są różnorodne od bardzo szybko rosnących do zatrzymujących wzrost i od jednokośnych do wielokośnych. Podobnie do życicy wielokwiatowej potęguje się w miejscach o wysokiej wilgotności powietrza i na stanowiskach z korzystnymi warunkami glebowymi, ciepłych i wilgotnych. W przypadku zagrożenia niedostatku paszy po wymarznięciu życicy wielokwiatowej tą lukę może wypełnić życica westerwoldzka. Korzystne jest wykorzystanie wilgoci glebowej. Uprawa zasadniczego użytku z ubytkami może zostać poprawiona za pomocą życicy westerwoldzkiej. Mieszanki z udziałem koniczyny perskiej lub aleksandryjskiej poprawiają wartość paszową. Krótko żyjące, ale szybko rosnące formy życicy westerwoldzkiej nadają się bardzo dobrze jako międzyplon po zbożach, czy rzepaku i po 8–10 tygodniach dostarczają wysokie plony paszy w postaci zielonki lub kiszonki. Te odmiany dają jeden silny plon. Tworzenie pędów poprawia właściwości silosowania. Formy hodowlane posiadają zarówno formy diploidalne jak i tetraploidalne. Cechy botaniczne dotyczące liścia , źdźbła, kwiatostanu i owocu są identyczne z cechami życicy wielokwiatowej i potwierdzają to, że życica westerwoldzka jest traktowana jako podgatunek życicy wielokwiatowej.

Życica wielokwiatowa (rajgras włoski) jedno- i wieloletnia trawa kępkowa. Wysokość wzrostu – ok. 80 – 100 cm. Pierwszy wzrost bogaty w liście, następne bogate w źdźbła. Kwitnienie – koniec maja do początku czerwca, po ponownym kiełkowaniu ekspresowo w ciągu całego lata. Występuje w przeważającej mierze w morskim klimacie z łagodnymi zimami i wilgotnym powietrzem. Preferuje nie podmokłe gleby bogate w substancje odżywcze. Dobre wykorzystanie zimowej wilgoci. Ze względu na wysoką wartość pastewną (ocena 8 wg Klappa) uprawiana na użytkach zielonych na paszę zieloną i kiszonkę oraz siano. Wraz koniczyną łąkową i krwistoczerwoną tworzy doskonałą zdrową mieszankę traw. W czystej uprawie wysokie dawki azotu (mineralnego lub organicznego). Wysiew – przełom sierpnia i września, możliwe użytkowanie jesienią. Pierwszy odrost w drugiej połowie maja jest wystarczająco dojrzały na kiszonkę, następne odrosty powinny być użyte na początku kwitnienia. Wydajność plonów przy czterech pokosach 800–1.000 dt/ha św. masy lub 170–180 dt/ha s.m. W celu zapewnienia wysiewu i plonu preferowane są mieszanki wielu gatunków (wczesne i późne, diploidalne i tetraploidalne). Nasiona powinny być pozbawione ości, aby zapewnić płynność wysiewu. Nieodpowiednia do wysiewu na stałych użytkach zielonych, jednak polecana na krótkoterminowe pastwiska polowe.

Życica trwała (rajgras angielski) jest jedną z najtrwalszych, niskich traw kępkowych. Dzięki temu wiele odmian posiada wysokie właściwości darniowe. W warunkach klimatu śródziemnomorskiego jest zimozielona i wiosną szybko wypuszcza pędy. Okres kwitnienia – maj /czerwiec. Po skoszeniu lub spasieniu źdźbła z reguły następuje tylko wegetatywna regeneracja. Życica trwała jest najbardziej rozpowszechniona na miejscach świeżych i wilgotnych. Stała się podstawowym gatunkiem zarówno na naturalnie rosnących obszarach jak pobocza dróg czy zwykłe place porośnięte trawą, ale również głównym składnikiem mieszanek wysiewanych na boiskach sportowych, terenach zieleni i trawnikach. Bardzo odporna na udeptywanie. Wytrzymała życica trwała należy do najważniejszych i najbardziej wartościowych traw pastewnych i gazonowych strefy umiarkowanej. Wyróżnia się gęstą runią, wysoką odpornością na udeptywanie i szybkością odrastania, a także pod względem jakości wysoką wartością paszową (8 wg Klappa). Najważniejszy gatunek trwałych użytków zielonych, bardzo przydatna do podsiewu. Granice jej bytowania znajdują się pomiędzy glebami murszowymi, a narażonymi na mróz bez okrywy śnieżnej. Podatna na pleśń śniegową przy długo zalegającej pokrywie śnieżnej. Dla wykorzystania specyficznych środowisk na terenach trawnikowych lub użytkach zielonych (teren suchy, górzysty, mursz)z pomocą przyszli hodowcy, którzy wyhodowali i przebadali nowe odmiany.

Życica mieszańcowa to trawa, będąca krzyżówką życicy trwałej i życicy wieloletniej, która najlepiej udaje się na glebach średnio wilgotnych, ma wyższą trwałość od życicy wielokwiatowej, charakteryzuje się dużymi ilościami zielonej masy oraz bardzo dobrymi parametrami żywieniowymi. Najlepiej udaje się na zasobnych piaszczysto-gliniastych glebach o pH 6-6,5. Silnie reaguje na obfite nawożenie mineralne i nawadnianie. W uprawie polowej może być użytkowana przez 2 – 3 lata. Jest przydatna do uprawy w siewie czystym lub w mieszankach z koniczyną czerwoną i lucerną, na zbiór zielonki, siana, sianokiszonki i jako roślina poplonowa.

Kostrzewa trzcinowa to trawa wieloletnia, posiada bardzo silnie rozwinięty system korzeniowy, sięgający do 1,5 metra w głąb gleby. Odznacza się długim okresem wegetacji. To gatunek odporny na wszelkie stresy, np. termiczne czy wilgotnościowe. Nadaje się zarówno na słabsze gleby, jak i na tereny okresowo podtapiane (gleby torfowe i murszowe). Bardzo szybko odrasta po skoszeniu. Jest bardzo agresywna, a co za tym idzie, potrafi wypierać z runi inne trawy. Omawiana odmiana kostrzewy trzcinowej znajduje zastosowanie jako komponent w mieszankach na łąki kośne, niekiedy też na pastwiska, ponieważ wykazuje dość dużą odporność na udeptywanie przez zwierzęta. Wyróżnia się bardzo wysokimi plonami masy zielonej, ale o średniej wartości pokarmowej (zawiera dość dużo krzemionki).

Kostrzewa łąkowa jest trawą wieloletnią, wysoką, luźno kępową, posiadającą silnie rozwinięty system korzeniowy, sięgający nawet do 1 metra. Jest cennym komponentem wszystkich mieszanek łąkowych i pastwiskowych, odznacza się dobrą smakowitością i strawnością. Dobrze znosi udeptywanie przez zwierzęta i dość szybko odrasta. Szybko się rozwija po siewie, ale nie jest gatunkiem dominującym, nie wypiera innych gatunków w runi. Odznacza się dużą tolerancją na warunki glebowe i sposoby użytkowania. Jest bardzo przydatna do renowacji trwałych użytków zielonych metodą podsiewu. Jest gatunkiem nitrofilnym, pozytywnie reaguje na nawożenie azotem, zwiększając plon masy zielonej.

Kostrzewa czerwona to gatunek wieloletni, zaliczany do traw niskich, wolno rosnących, wytwarzających silny system korzeniowy. Kostrzewa czerwona posiada niskie wymagania glebowe i wodne, dlatego stosowana jest jako podstawowy komponent mieszanek na gleby słabsze oraz okresowo suche. W pierwszym roku po zasiewie wzrasta wolno a szczytowy plon osiąga w drugim roku użytkowania. Nadaje się na pastwiska, ponieważ jest odporna na udeptywanie i przygryzanie przez zwierzęta. Dość szybko odrasta po każdym wypasie. Cechuje się dużą zimotrwałością, toleruje długotrwałe zaleganie okrywy lodowej.

Tymotka jest trawą wieloletnią, posiada słabo rozwinięty system korzeniowy. Należy do traw późnych. Jest najbardziej zimotrwałym i mrozoodpornym gatunkiem. Wymaga stanowisk żyznych i zasobnych w wodę, toleruje okresowe niedobory wody w okresie wegetacji, ale gorzej odrasta. Jest umiarkowanie odporna na udeptywanie. Jest podstawowym składnikiem prawie każdej mieszanki nasiennej na łąki i pastwiska. Wyróżnia się, pożądanym składem chemicznym, zadawalającą strawnością i wysoką smakowitością, jest chętnie zjadana przez zwierzęta.

Kupkówka jest wieloletnią trawą pastewną, wysoką, trwałą (dobra zimotrwałość) oraz bardzo szybko odrastającą po skoszeniu. Bardzo agresywna (kupkówka pospolita i kostrzewa trzcinowa należą do najbardziej agresywnych traw). Dzięki silnie rozwiniętemu systemowi korzeniowemu wytrzymuje okresowe niedobory wody nawet na glebach lżejszych. Trawa jest wykorzystywana jako komponent w mieszankach pastewnych. Może być wypasana przez zwierzęta lub koszona na siano. Bardzo mocno reaguje na nawożenie azotem, dając wysokie plony masy zielonej. Wartość pokarmowa ograniczona jest przez występowanie niekorzystnych substancji ograniczających strawność.

Mietlica pospolita wypuszcza pędy późną wiosną i tworzy również bezkwietne źdźbła. W wielu miejscach uchodzi za wartościową trawę niską o dobrej odporności na zacienienie i dobrym zabliźnianiu. Bardzo rozpowszechniona w południowoniemieckich terenach gór średniej wielkości i zbierana, jako „mietlica rozłogowa” przez handlarzy ziarnem w rzadkich lasach. Trafiła również do USA, gdzie uprawiana jest w celu rozmnażania nasion. Na światowym rynku nasion znana jest, jako „Highland Bentgrass“. Przy brakującej konkurencji silnie rozpowszechniona na terenach nieurodzajnych, górskich pastwiskach i terenach dzikich. Wspomagana nawozami staje się smaczną trawą pastewną. Na wielu równinnych i górskich pastwiskach stanowi wartościową trawę pastewną o średniej właściwości pastewnej(ocena 5 wg Klappa). Szeroko stosowana do zakładania trawników ozdobnych, parkowych czy na polach golfowych. Przy dobrym tworzeniu odnóg posiada średni stopień zabliźniania się. Wytrzymuje głębokie cięcia, posiada słaby przyrost, jednak łatwo atakowana jest przez choroby grzybowe.

Wiechlina łąkowa jest trawą wieloletnią, trwałą, dobrze znoszącą mrozy, zaliczaną do traw niskich. Posiada silnie wykształcony system korzeniowy, wytwarza krótkie rozłogi podziemne, dlatego tworzy silnie przeplatającą się darń. Wykorzystywana jest do mieszanek pastewnych ze względu na bardzo wysoką odporność na udeptywanie i przygryzanie przez zwierzęta. Odznacza się doskonałą strawnością oraz zawartością składników pokarmowych zwłaszcza węglowodanów. Jest trawą bardzo chętnie zjadaną przez zwierzęta. Najlepiej rozwija się na glebach zasobnych w składniki pokarmowe.